viernes, 30 de mayo de 2008

Arcoiris sobre Cíes



Sí, si tienen toda la razón, ya lo sé, es una estampa muy bonita... pero no se imaginan todo lo que ha llovido desde el lunes pasado... no ha parado de llover!!!
Esta foto la hice esta mañana a eso de las 8:00, luego cayó una... y es que aquí el tiempo siempre entra por las Cíes, de noroeste o de suroeste, pero siempre lo que venga viene del mar, así toda esa lluvia que ven sobre la isla norte descargó en Vigo un ratito después.
Esta tarde de viernes parece que quiere darnos una tregua, ha salido el sol y el cielo ha recuperado su tono azul, pero sabemos que no va a ser por mucho tiempo... han anunciado nueva lluvias para el fin de semana :-((((( .
Nunca me había coincidido una primavera tan desapacible desde que vivo en Galicia, ha llovido a mares!!! Estamos casi en Junio y aun estoy con botas, chubasquero, camisas de manga larga y jersey, mientras que otros años ya hacía tiempo que andaba en manga corta y sin calcetines.
Como me estoy acordando últimamente de aquella sevillana rociera que decía:
CHAPARRONES DE MAYO
LAVAN LOS PINOS
LAVAN LOS PINOS
Y ASIENTAN LAS ARENAS
DE LOS CAMINOS
Y ASIENTAN LAS ARENAS
DE LOS CAMINOS
DE LOS CAMINOS
BRILLA EL SOL EN EL CIELO
CON ALEGRÍA
DÁNDOLE A LOS ROMEROS
LOS BUENOS DÍAS.

Olé, mi grasia!!!

Evolución del Robo

Mi amigo portugués Carlos Esteves me ha mando este chiste que parodia la subida del precio de los carburantes, y me ha parecido tan acertado que lo comparto con ustedes.

miércoles, 28 de mayo de 2008

María Lado, Poeta Atlántica

Nuestro amigo Moncho Bouzas del blog Singradura da Relinga nos planteó hace unas semanas conocer la obra de María Lado, una joven poeta gallega que acaba de publicar su obra “berlín”, y participar en una entrevista a la autora redactada por autores de varios blogs amigos: El mar es el camí, Ponto de Encontro, el Observatorio de la Noe, Singradura da Relinga, Beliscos Pequenos, Homes de Pedra en Barcos de Pau y Una Mirada a la Ría de Vigo.
“berlín no es sólo un conjunto de poemas escritos, es una obra tridimensional ya que los versos están acompañados de música, de videoclips, de interpretación. Es una obra que se puede leer, pero que también se puede escuchar.


Aquí les dejo con la entrevista que tuvimos la suerte de hacerle a María Lado y que tan amablemente nos contestó.


Foto: A Solaina

Ola María; esta entrevista é unha iniciativa cultural que parte de homes e mulleres, que compartimos administrar blogues escritos en idiomas diversos, e que formamos parte do espazo da cultura marítima na blogosfera. Ademáis somos afeccionadas e afeccionados á poesía, sendo o teu poemario Berlín unha lectura compartida por todas e todos nós.

El mar és el camí: He vist alguns video-clips amb els teus poemes, i el mateix “Berlín” forma part d’una obra més àmplia, que combina poesia, la música de “Fanny+Alexander” i la teva pròpia interpretació dels poemes. Vas escriure “Berlín” pensant ja en donar-li aquesta dimensió “multimèdia”?

María Lado: Nun principio a escritura de berlín tratábase só de escribir unha serie de poemas, sen máis dimensión que esa. De feito berlín foi un libro feito por encarga para a colección Poeta en Compostela que promovía a AELG, o Concello de Santiago e o xornal Correo Gallego. De modo que nun principio só pretendía ser un libro en papel do máis tradicional. O feito de que despois se convertira nun poemario publicado en rede (a primeria publicación en rede foi na sección Letras de Balde de Arredemo) e máis tarde gañara esa dimensión de spoken word da man de Fanny e Alexander (a quen llo agaradecerei enorme toda a vida, pois foi inciativa deles) foi posterior. Non foi algo que planificara dende o principio. Aínda que si que é certo que teño ese interese en darlle á poesía máis dimensións que a escrita. Esa concepción da obra literaria que traspasa xéneros interésame moito.

El mar és el camí: Tu vas néixer i vas créixer a la Costa da Morte, prop de Fisterra; un lloc on la presència del mar es fa sentir en tot moment. Quina influència té, el mar, en la teva obra? I com és la teva relació personal amb el mar? També el portes “aniñado no peito”, com la Genoveva d’un dels teus poemes?

María Lado: Malia que isto pareza un tópico, creo que o mar é algo que marca muito á xente que somos da costa, xa que é un elemento moi potente, algo cunha presencia moi evidente. Para min o mar leva toda a vida aí, forma parte das miñas paisaxes, tanto reais como sentimentais, e por iso é moi recurrente no que escribo, xa que tamén é moi recurrente na miña vida. A miña relación co mar é de fascinación e mesmo necesidade. Fáiseme moi difícil vivir sen el. Pode ser que tamén o leve aniñado no peito como Genoveva :)

Una Mirada a la Ría de Vigo: Los distintos océanos y mares son diferentes; unos más cálidos, otros más fríos, unos con más sal, otros más densos, así la vida que en ellos se desarrolla también es diferente, su color es diferente, su luz es diferente, su olor es diferente, hasta el sabor de su pescado, de su marisco es diferente. ¿Has percibido esa diferencia del Atlántico respecto de otros mares y océanos?

María Lado: Teño a sensación, pero só é unha vaga impresión, de que pode haber unha diferencia -tamén plasmada na literatura, no modo en que se expresa literariamente,- entre océanos como o Atlántico das terras do norte e mares como o Mediterraneo, que , ao meu ver, transmiten unha idea diferente, unha imaxe distinta. Pero isto, xa digo, é algo que só presinto. O que si creo que hai son diferentes maneiras e visións, á hora de achegarse ao mar. Cousas que dependen máis das persoas, do enfoque, das intencións... que do mar en si.

Una Mirada a la Ría de Vigo: ¿Qué tiene de personal e identificativo el Atlántico, por tanto que no tengan otros mares u océanos, para que hayas encontrado allí tu inspiración?

María Lado: Para min o Atlántico é o meu océano, quero dicir que é co que teño trato e o que coñezo, así que iso é o que o fai persoal e identificativo para min, pois forma parte do meu imaxinario íntimo.

Ponto de Encontro: Para escrever uma obra como Berlim não basta só ter inspiração, tem de se ter um estado de alma, preenchido com saudade, melancolia, uma pitada de tristeza, enfim diz-me como foi escrever Berlim?

María Lado: Partindo da base de que foi escrito con moita constancia (pois xa digo que a obra foi un encargo que tiña un tempo de entrega e todo iso) si é certo que superado ese trámite tiven que facer queo proxecto fose meu, persoal e propio e moi afincado en min para poder escribila. De modo que adoptar un estado da alma -por conservar esa denominación que propós- era algo básicamente necesario. berlín é unha historia de amor inventado, algo xa precedido polo fracaso, e para escribilo adoptei tamén esa sensación que oscilaba entre a emoción do imaxinado, con moita tenrura, e unha tristeza na que desemboca todo. Nos meses que o escribín, que creo que foron dous, estiven metida nese ambiente continuamente. Pero sobre todo tiña a sensación de estar escribindo unha historia fermosa de final agridoce. É unha sensación moi bonita deixarse arrastrar así por un libro. Algo que parece un pouco enfermizo, si, pero moi gratificante.

Ponto de Encontro: Para se escrever um poema como Novembro tem de se ter uma relação com o Mar.diz-me, qual a tua relação com o mar e de que forma ele te inspira?

María Lado: Para min o mar é un elemento de forza impresionante que forma parte do meu entorno dende sempre. E dende sempre me inspira de maneiras diferentes; nel atopo imaxes de tránsito, de camiño, véxoo como fonte de vida e tamén animal famento... No caso de nove (que foi finalmente o título do libro onde está o poema novembro que mencionas) o mar gañou un matiz moi violento, moi animal, que se relaciona directamente co sentimento de pertenza a un lugar, o cal tampouco era un lugar moi apracible, senón todo o contrario. O mar é ademais o axente principal das cousas que ocorren no lugar, por iso ten ese carácter en todo o poemario e non outro.

El Observatorio de la Noé: Soy una convencida activista contra el canon por préstamo en las bibliotecas y eso es algo que reflejo en mi blog casi continuamente. Son muchos los creadores que se han manifestado en contra de esta normativa, es por ello que como autora y dado que tu obra es objeto de préstamo bibliotecario, quisiera que me respondieras a la siguiente pregunta: ¿Qué piensas sobre la Directiva 2006/115/CE sobre derechos de alquiler y préstamo, que fija un canon por cada préstamo público de libros y que se viene aplicando en España desde 2007?

María Lado: Eu creo firmemente que é bo que a cultura sexa de acceso libre e que ademais ese sistema é viable para que tanto autores como outros axentes da cultura poidan vivir dignamente se replantexamos a cousas .
Claro que no sistema actual hai cousas que os autores tampouco poden controlar. Se os meus libros son obxecto de préstamo é algo que eu non podo controlar, pois eu teño libros dos que non teño os dereitos e, doutra banda, non podo pretender saber a onde van todos e cada un dos meus libros. De calquera maneira paréceme unha inxustiza enorme, porque ademais creo que as bibliotecas públicas son un dos maiores tesouros da sociedade, representan en si o acceso libre á literatura. Pola miña banda, eu intento facer o que podo porque os meus libros e textos se poidan consultar libremente, fotocopiar, imprimir, citar... e todo iso sen que se teña que pagar por eles. Non pretendo vivir dos dereitos (así polas boas) do que escribo, senón do que escribo e do que recito.


El Observatorio de la Noé: He leído en alguna entrevista previa que te quejabas de la poca afición que, en general, la gente siente por la poesía. Tus palabras concretamente fueron: “…hay muy pocos lectores y muy pocas personas que asistan a los recitales y eso, me imagino, que en parte es culpa de los poetas.” ¿Por qué piensa que los propios poetas son los culpables de esta situación? ¿Cuál cree que es el mejor método para difundir, así como crear afición a la poesía?

María Lado: A idea que durante moitos anos houbo do poeta era unha imaxe moi marcada pola aureola de tipo inspirado de altura intelectual superior ao común dos mortais. Ou sexa, alguén difícil de entender (comentario co que aínda a día de hoxe me atopo) serio e bastante aburridiño, co seu libriño debaixo do brazo adormecendo ás masas. Tamén está a imaxe do poeta máis social, que –para desgracia dos poetas e da sociedade- vénche sendo un tipo máis cercano pero igual de brasas. Esa é a idea que a xente ten metida na cabeza de poeta. Ou, cando menos é a que eu atopo nos colexios e nos intitutos cando vou ler ou dar talleres e mesmo entre adultos, tamén. Iso é culpa principalmente do sistema educativo, non nos enganemos, que nos graba esa idea a lume na fronte. Pero tamén dalgúns poetas, que se distancian eles mesmos do público, que teñen cinco minutos para ler e len quince, que se agochan detrás do libro e largan os seus textos como quen reza e cousas moito peores que fan que a xente se bote a tremer cando escoita falar de poesía. Aínda así, eu son un pouco esaxerada; non todos os poetas (e isto é así en todos os tempos) son así. Moitos teñen unha imaxe cercana e viva da poesía a así o demostran. E hoxe en día é moita a xente que se ocupa de transmitir esa idea que, durante anos, subsistía un pouco nas marxes da poesía oficial.
Doutra banda a poesía ´é variada e adopta diversas formas e estilos, está en moitos máis sitios que nos poemas (está nas películas, nos videos musicais, na publicidade...) e a xente -e tamén os poetas- comezan a tomar conciencia desa diversificación, o que mata un pouco esa idea clásica de poeta.


Singradura da Relinga: A creación artística en xeral e a literaria en particular non se conciben senón é ligada á comunicación social. Neste sentido hai autores e autoras que seguen circunscribindo a súa acción as redes de distribución tradicionais a través de editoras e librarías.
Na sociedade actual existe outra rede de distrubución de contidos (internet) que non está en competecia coa tradicional, senón que mesmo a potencia establecendo relacións sinérxicas mutuamente proveitosas.
Hai consciencia sobre este fenómeno por parte das autoras e autores galegos e danse pasos cara o aproveitamento da rede a favor da literatura?

María Lado: Eu creo que esa consciencia é aínda moi pouca, quero dicir, que existe e que hai xente que traballa nesa liña, mesmo proxectos comunitarios e editoriais que se achegan a esas novas redes de transmisión. Pero creo que aínda é algo case anecdótico, que é moi pouca a xente que se anima a dar o salto á rede. E é algo que me estraña, e moito, sobre todo entre autores novos, que teñen na rede unha posibilidade incríble de facer chegar os seus textos aos lectores e practicamente non o aproveita ninguén. Non hai máis que ver unha plataforma como aregueifa para darse conta da cantidade de música que hai fronte a uns poucos libros. Sen embargo supoño que é algo que chegará co tempo. Polo de agora penso que a maior parte dos autores seguen precisando ter un libro de papel entre as mans. Tamén me sorprende atoparme con críticos que din iso, que os libros en internet non son libros para reseñar. Que é obra invisible. Iso é algo que me flipa e me parece simplemente unha pequena ignorancia.

Singradura da Relinga: Berlín é un poemario meritorio non só pola sinxeleza e profundidade da mensaxe, senón que nos parece tamén destacable porque a súa edición para a rede se enriquece coa fusión con otros creadores de ámbitos distintos á literatura; a música “indi” de Fanny+Alexander que están embarcados nun proxecto de contemporaneización da música galega, e na ilustración e o deseño nada menos que coa aportación do debuxante David Rubín.
Esta fusión converte a Berlín en algo cualitativamente distinto, porque a creación interdisciplinar ten unha enorme potencia comunicativa. Tes previsto impulsar máis proxectos das mesmas características?

María Lado: Se todo vai ben, en moi breve tempo sairá en papel e á maneira de toda a vida o poemario nove (do que antes falei) xa que foi gañador dun premio que contempla a edición. Falando co editor que sacará o libro (Fervenza) chegamos ao acordo de que terei liberdade para facer unha edición dixital que tal vez se retrase por cuestións de axenda propia (é que, simplemente, non dou feito :) pero que estará dispoñible nos mesmo termos de descarga que berlín. Non teño aínda pechado todo o que será nove, aínda que me gustaría que fose algo semellante, un proxecto onde se engloban varias expresións.


Beliscos Pequenos: A túa obra é moi persoal, ou iso é o que semella tras varias lecturas. No caso que nos ocupa, Berlín, todo o que expresas está baseado en vivencias reais ou a poesía sempre axuda a construír outros universos?

María Lado: En berlín hai pouco de experiencia persoal cando menos así á vista. Para construír os poemas o que adoito facer é situar unha pequena amarra coa realidade, un vínculo a min ou a algo que recoñezo que se vai cubrindo e transformando a medida que o poema avanza e se vai convertindo en literatura. A poesía, e a literatura en xeral, son métodos marabillosos para construír outros universos. e ás veces para contruír este, tamén.

Beliscos Pequenos: Utilizaches durante moito tempo a rede para comunicarte cos teus amigos, lectores e expoñer a túa obra. Dende decembro do ano pasado non actualizas o blogue, que foi o que che levou a tomar esta decisión cando agora outros autores están utilizando a rede para o mesmo que a utilizaches ti?

María Lado: Pois non foi algo planificado. Agora volvín retomar o blog, hai só uns días, pero botei uns meses sen facer nada porque o fun deixando deixando -por outras presións da vida que me restaban tempo-, e así quedou. Non me gusta ter tampouco unha relación de obligación co blog e por veces tiña esa sensación, de modo que deixeino uns meses e, ao comprobar que non pasaba nada (que o mundo non deixaba de rodar nin o ceo se desplomaba sobre as nosas cabezas) foi cando me vin con ánimo e tranquilidade suficiente para volver a el. Para min é unha maneira de forzarme a min mesma a escribir e de probar texos pequenos sen ningunha presión. Doutra banda é tamén un exercicio de comunicación co entorno, de compartir e intercambiar cos outros, ao tempo que vale para iso que todos chamamos autobombo: é dicir, para convocar polos teus propios medios á xente, sen facer carteis nin ter que agardar a que a prensa seria lle interese meter o teu recital, acto ou merenda na axenda do día.

HomesDePedraEnBarcosDePau: Como xa O_Fartura e Besbe che fan as súas preghuntas en galego , eu , aproveitando que recitas con Gheada e seseo, voume dar o ghusto de faser as miñas preghuntas tal e como falo, en ghallegho costeño, mariñeiro e muradán .
Escoitarche ler Berlín en ghallegho, ca doSe sonoridade que da o “noso seseo costeño”, faime sentir ben , e identificarme mais se cabe ca túa poesía. Pero en Sertos Sírculos , pareSe pecado expresarse co noso aSento.
Non tes medo de que os “deuses” da normativiSaSión lingGHüistica che condenen ó inferno do despreSio?

María Lado: :D a verdade é que o da gheada e o seseo foi unha determinación que tomei dende sempre, dende que empecei a escribir e ler coas xentes do Batallón Literario da Costa da Morte. Para min é honra e orgullo falar coma falo. Ler poesía así é unha maneira de dignificar trazos lingüísticos que están historicamente mal vistos e que, non nos enganemos, nalgúns círculos aínda se ven como algo entre o anecdótico e o pouco aconsellable para a expresión culta. O que si dubidei moito, especialmente a raíz de abrir o blog, foi sobre se debía grafalos ou non, tanto a gheada e o seseo como outros trazos lingüísticos ( como diptongos e terminacións verbais). Finalmente decidín que non, non sei moi ben porque, e ás veces arrepíntome un pouco porque son solucións que co tempo se perderán completamente e eu na fala oral emprégoas a cotío, sendo tamén parte da miña maneira de expresarme.

HomesDePedraEnBarcosDePau: “Quen me dera que todo na rede fose peixe”! Esa sería a maior ilusión para un mariñeiro. Pero por desghrasia non todo na rede é peixe , nin andar no mar é doado.
Naveghar no medio do oséano das verbas, a min, as veses, prodúseme serto mareo , por iso da falta de costume.
Tí que estas máis acostumada a andar neses mares, aínda che dan arcadas ó naveghar por eses caladoiros?

María Lado: Ás veces si, e non por outra cousa que pola cantidade de literatura que aínda me falta por ler....uf! Ás veces entro nas librerías e penso “dios...pero que inculta es mariquiña”.

Foi todo un pracer.

Las gaviotas ya están incubando en Cíes

Llevamos una temporada que no para de llover… pero bueno, si eso significa que vamos a tener un buen verano, bienvenida sea la lluvia. La cosa es que tampoco ha estado el tiempo para muchas salidas con el barco, a ratitos escampa y aprovechamos para hacer unos borditos, pero poco más. Sin embargo, el sábado al anochecer parecía que iba a mejorar, así que el Capitán Haddock y yo nos cogimos el ALEFRIZ y nos pusimos rumbo a Cíes.

Puesta de sol sobre Cabo Home (21:46 del sábado 24/05/08). A la izquierda,asomando, las Cíes.
Salimos a las nueve de la noche de Vigo, vimos ponerse el sol detrás de Cabo Home a eso de casi las 10 de la noche y, como ahora los días son tan largos, no tuvimos problemas de visibilidad, llegando a Cíes (Playa de Rodas) una hora y media después todavía con algo de luz. Es importante este punto porque en Cíes nadie (a excepción del Capitán Haddock los primeros días) pone la luz de fondeo (para no gastar batería y que dure el fin de semana), así que si llegas de noche en pleno verano, especialmente los fines de semana, hay que tener mucho cuidado para no abordar ningún barco que esté tranquilamente atracado. Otra práctica habitual en Cíes es no poner tampoco la señal negra de fondeo… y es que es evidente que si estás allí, estas fondeado :-)
Bueno, pues cuando llegamos sólo había otro barco atracado delante de la Playa de Rodas, se imaginan? Estábamos prácticamente solos en la isla, qué gozada!!!!Pasamos la noche a bordo y al día siguiente amaneció un día divino, fresquito pero despejado, así que nos fuimos hasta el faro das Cíes a ver si las gaviotas habían empezado con la puesta de huevos.
Aspecto de la Playa de Rodas del domingo al medio día, sólo tres barcos!!! A la izquierda se ve el pequeño muelle por el que se debe desembarcar a la isla.

El agua transparente, como le gusta a nuestro amigo Joan Sol, que se vean los peces.

En ruta hacia el faro pasamos por la tranquila Playa de Nuestra Señora donde más tarde aparecieron los amigos de Maregalia con su flamante Oceanis 50.



En la subida al faro hay formaciones rocosas curiosas fruto de la erosión producida por el agua sobre las rocas graníticas. De todas ellas destaca la “pedra da campá” roca perforada por la fuerza de los vientos atlánticos cargados de salitre.




Este es el aspecto que presentaba la Ría desde el camino, al fondo la Playa de Samil en Vigo.
Pues si hace un mes cuando hicimos aquella escapadita a las Cíes la subida al faro parecía un gallinero del barullo que montaban las gaviotas que estaban en pleno apareamiento, este pasado fin de semana reinaba un silencio absoluto en toda la isla.
Las gaviotas estaban en plena incubación, esto es: calladitas, posadas sobre el suelo, con las alas cruzadas en la parte posterior y cara de pocos amigos. Algunos ejemplos:


De hecho, en cuanto nos veían aparecer nos abrían la boca o se nos plantaban delante del camino con actitud defensiva. Algunas incluso nos hicieron vuelos rasantes, pero que muy rasantes… y otras, las más sarcásticas, volaban sobre nosotros lanzándonos cagadas. Realmente estaban muy agresivas. Pero es que era inevitable pasar a su lado porque muchas de ellas habían hecho el nido en el borde del camino que sube al faro.



La cosa es que cuando dejaban el nido para plantarnos cara, era una preciosidad ver los huevos allí recogiditos. La mayoría tenían entre dos y tres huevos.



La verdad es que la isla estaba sembrada de nidos!!! Y gaviotas, claro…
Los que sí que estaban ahora en pleno apareamiento eran los lagartos ocelados (Lacerta lepida), tan abundantes en estas islas. Los había por todos lados, pude fotografiar más de 20 lagartos distintos durante la subida al faro.





Los machos se distinguían porque, además de tener la cabeza más redondeada que las hembras y un color verde intenso con manchas azuladas y redondeadas en ambos costados (mientras las hembras suelen ser de menos tamaño, con la cabeza alargada y una tonalidad verde pardusca con unas ligeras marcas laterales) en esta época de cortejo tienen el cuello hinchado. Pues éstos si que estaban agresivos, de hecho pude captar esta secuencia en la que un macho es atacado por otro.





Pues ya ven como estaba el patio en las Cíes… y es que, como bien reza el refrán, la primavera la sangre altera.
Después de comer a bordo el domingo nos volvimos para Vigo con un vientecito del noroeste que nos entraba por la aleta de babor de un solo bordo!!!

El Capitán Haddock a la vuelta de Cíes, detrás de él puede verse el catamarán que hace el trayecto hasta las islas desde Vigo que viene prácticamente vacío.


lunes, 26 de mayo de 2008

Bajo el Puente de Rande

Llevo 12 años viviendo e Vigo, he cruzado mil veces la Ría sobre el puente de Rande, pero nunca había pasado bajo él. Así que el viernes por la tarde el Capitán Haddock y yo a bordo del ALEFRIZ nos pusimos rumbo a Rande!



Claro que antes nos entretuvimos un ratito navegando entre las bateas de Domaio.

Para aquellos que no lo sepan, las bateas son unas estructuras de madera que flotan sobre el mar y están fuertemente ancladas al fondo por un muerto (peso), de las cuales penden unas cuerdas donde se cultivan mejillones. Éstos se recogen cuando son pequeños en las rocas de la costa (semilla) y se colocan en bolsas de red plástica alrededor de las cuerdas de la batea. Luego los mejillones se van fijando a la cuerda con unos filamentos llamados “viso” y allí, filtrando el agua de la Ría tan ricamente, van creciendo y engordando. Las Rías Gallegas para esto son estupendas para esto ya que además de ser espacios protegidos, su flujo de corrientes mantienen el agua con una gran cantidad de nutrientes en suspensión.
Bueno, pues después de esta pequeña lección de acuicultura, seguimos.

Allí teníamos el puente ante nosotros, cada vez más cerca.




A estribor la primera factoría de PESCANOVA
Y así… pasamos bajo él!!!

Luego nos dimos una vueltecita por la Ensenada de San Simón (más bateas), volvimos a pasar bajo el puente y, tras dar unos borditos por la Ría, nos volvimos a casita.

Fíjense en lo divina que luce la teka!!!

jueves, 22 de mayo de 2008

Volvió el VENTURA

El VENTURA entrando a la Ría de Vigo el 21 de Mayo de 2008 a las 9:10 am


Hoy volvió a visitarnos el VENTURA, y digo volvió porque estuvo aquí hace dos semanas y media, el pasado domingo 4 de Mayo, y se lo mostré en el post titulado Domingo, vino el VENTURA, así que ahí pueden consultar las dimensiones del barco y ver las fotos que le saqué en el puerto.

miércoles, 21 de mayo de 2008

Cosas en el tintero

Sí, ya lo se, me merezco un buen tirón de orejas… llevo toda la semana sin publicar nada… pero es que de verdad que he tenido muchísimo trabajo y no he podido, eso sí, no se vayan a pensar que me olvidé de ustedes, de eso nada, procuré captar con mi cámara todo lo que me pareció interesante para mostrárselo en cuanto tuviera un poquito de tiempo libre. Así que este post va a ser como su título, un batiburrillo de cosas que sucedieron en los últimos días.

De la regata de Portugal sólo me queda mostrarles esta foto, que creo que es de las muy escasas que tengo de esa regata, y me la sacó Eugenio (Bolha) cuando llegamos al Club de Aveiro en el barco de Cristian. Esta es la eterna historia de los fotógrafos que como somos los que utilizamos la cámara nunca salimos en las fotos, así que Eugenio: MUITO OBRIGADA!!!


No les puedo decir cuando estará terminada, pero estoy preparando una presentación de fotografías de toda la regata Pobra del Caramiñal-Aveiro. En cuanto la termine ya les aviso para que puedan verla en Picassa.

Cambiando de tercio pero siguiendo con barcos, el domingo pasado recibí esta bonita foto que me envió mi amigo José Antonio del blog CAMINAR Y SENTIR , y me apetecía compartirla con ustedes. Fue tomada el sábado en la zona de Empuriabrava, y la composición es perfecta. Los chicos de las bicis en primer plano, luego los barcos con los spinnakers (porque hay dos), los reflejos del sol sobre el mar al fondo… el contraste entre el color arena y el azul grisáceo del cielo y el mar, a que es preciosa? GRACIAS!!!



Por aquí por la Ría las cosas siguen su curso. El sol cada vez se oculta más al norte, de hecho ya ha comenzado a ponerse por la isla de Monteagudo.



Nos siguen visitando muchos cruceros. El lunes 12 nos visitó el COSTA ATLÁNTICA de Costa Cruceros, y así de engalanado entraba a las ocho de la mañana en la Ría, al fondo Cabo Home.



Este buque del año 2000 tiene 292 metros de eslora, 85.000 toneladas y capacidad para 2.112 pasajeros. Como anécdota les cuento que está dotado de 12 puentes que llevan los nombres de las películas de Federico Fellini. Además, tiene un inmenso teatro con capacidad para 1167 pasajeros… Aquí en Vigo no hay ningún teatro tan grande…

Al día siguiente llegó un hermano gemelo COSTA MEDITERRÁNEA, pero la verdad es que en ese momento no tenía la cámara para sacarle alguna fotografía

Dos días después, el miércoles 14 nos visitaron dos cruceros, otro grande y nuevo de 2006 con 289 metros de eslora, 113.000 toneladas y capacidad para más de 3.000 pasajeros … llamado CROWN PRINCESS de la compañía Princess Cruises. Aquí lo pueden a punto de pasar por delante de la isla de Toralla (derecha) cuando llegó a la Ría a las nueve de la mañana.



Y otro crucero mucho menor llamado COSTA MARINA, de Costa Cruceros, del año 1990 con 175 metros de eslora, 25.570 toneladas y capacidad para 1.000 pasajeros, que entró media hora más tarde.



Pero la que sí que fue noticia en Vigo fue la llegada el jueves del INDEPENDENCE OF THE SEAS, de la compañía Royal Caribbean. Dicen que es el crucero más grande del mundo, con 339 metros de eslora, 150.000 toneladas y capacidad para 3.600 pasajeros... “Un crucero colosal que supera en términos globales al mítico Queen Mary 2”. Desde finales del mes pasado, cuando fue botado en Finlandia, recaló en Southampton (su puerto madre), Madeira, Tenerife, Las Palmas, Arrecife y Lisboa, ciudad, ésta última, de la que procedía a su llegada a Vigo.
Les dejo estos dos enlaces a la noticia:

http://www.farodevigo.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2008051600_2_225414__GRAN-VIGO-Independence-conquista-Vigo

http://mas.farodevigo.es/galeria/galeria.php?galeria=167&orden=0


Esta foto de R. GROBAS esta tomada de la web del Faro de Vigo (www.farodevigo.es)

Y esta es la foto que pude tomar yo desde casa cuando el buque abandonaba la Ría hacia el norte, llegando a Cabo Home.
Y ya dejando a un lado los cruceros, les cuento que el domingo estuvimos por los alrededores de Cabo Home, donde pudimos sacar estas bonitas fotografías.

Acantilados de Cabo Home, con el faro y las Islas Cíes al fondo

Una servidora

A la izquierda la Isla de Ons y a la derecha el Monte Facho

Monte Facho.

Les recomiendo que se refresquen la memoria con la escapadita que hicimos el 23 de octubre pasado por este monte.
http://unamiradaalariadevigo.blogspot.com/2007/10/como-les-adelant-ayer-hoy-les-resumir.html